دستورالعمل پس از ساخت روكش

1- هر 6 ماه يكبار (يا حداكثر هر سال يكبار ) جهت معاينه وبررسی روكش (های) ساخته شده مراجعه نمائيد. 2- در مورد هرگونه حساسيت دندانهای پايه بعد از روكش كردن، با دندانپزشك خود مشورت كنيد. اين حساسيت ممكن است مربوط به دندانِ زير روكش يا دندانهای ديگر غير مربوط به روكش باشد. 3- دربعضی موارد، دندانی كه روكش شده است، تا مدتی بدون مشكل است ولی تدريجاً به سرما وگرما حساس ميشود. در اينگونه موارد لازم است مشكل دندان شما تحت بررسی قرار گيرد كه ممكن است علتش : -درد مربوط به دندانهای مجاور يا فك مقابل است -شل شدن چسب روكش و لقی روكش -ورود غذا وجمع شدن آن ما بين روكش ودندان مجاور 4- حدفاصل روكشهای به هم چسبيده را با استفاده از نخ مخصوص ( سوپرفلاس Superfloss ) ولوازم مخصوص اين كار تميز كنيد. كوتاهی در اين امر، منجربه بيمار شدن لثه ها ميشود ( تورم، قرمزی، خونريزی لثه ) 5- اگراحساس ميكنيد كه روكش شما بلند است ونقطه ای ازآن با دندانهای مقابلش درگيری دارد، سعی نكنيد با فشار آوردن، اين بلندی رابرطرف كنيد زيرا سبب شكستن چينی روكش ميشود. برای برطرف كردن اين مشكل به دندانپزشك خود مراجعه و مسئله را با وی مطرح كنيد. 6- به محض لق شدن روكش، به دندانپزشك خود مراجعه نمائيد. كوتاهی دراين مورد ( يعنی نگه داشتن يك روكش لق دردهان وعدم مراجعه فوری برای چسباندن سريع آن ) منجر به پوسيده شدن دندان زير روكش شده و علت اين أمرهم تنها، نداشتن معاينات 6 ماهه ميباشد. 7- روكش نيزمانند هروسيله يا سرويس ديگر، طول عمر معينی دارد. برطبق آخرين مطالعات،عمرمفيد يك روكش حدود 10-15 سال است. پس از اين مدت لازم است روكش از جهات مختلف تحت بررسی قرار گرفته و درصورت لزوم تعويض شود. - علت وجود خط سياه يا خاكستری ناحيه لبه روكش در محل إتصال به لبه به دلايل زير ميباشد: لبه روكش برای رعايت سلامت لثه، بالاتر از لثه قرار داده شده است. گاهی اين امربرای جلوگيری از بيماری لثه لازم است.( بخصوص در قسمتهای عقب دهان كه زيبايی كمتر مطرح است. ) دندان زير روكش، خودش سياه است و اين سياهی دندان از ورای لثه ديده ميشود. روكش، يك جسم خارجی است ورود آن به زير لبه لثه، سبب واكنش لثه وتغيير رنگ می گردد.